L’ epoko kaj la mondo niaj (poema meu)

Link curto pra esta postagem: fishuk.cc/epoko

Este é mais um poema que escrevi em esperanto, não me lembro exatamente se em 2007 ou 2008. Lembro apenas que estava visitando meu melhor amigo, que mora no meu bairro, e num momento em que ele conversava com outras pessoas, comecei a compor os versos na minha cabeça... Eu era meio doido, não? Eu o publiquei pela primeira vez também numa nota de Facebook, na manhã de 7 de agosto de 2011. A rítmica dos versos é: ta TA ta TA ta TA ta TA ta (isso deve ter um nome técnico, mas não conheço), e em cada estrofe o primeiro verso rima com o terceiro, e o segundo com o quarto. Seguem abaixo minha voz o recitando, o texto em esperanto e um rascunho de tradução. Espero que você gostem!

Ĉi tiu estas alia poemo, kiun mi skribis en Esperanto, mi ne precize memoras, ĉu en 2007 aŭ 2008. Mi memoras nur, ke unu tagon mi vizitis mian plej intiman amikon, kiu loĝas en mia kvartalo, kaj en momento, kiam li babilis kun aliaj personoj, mi komencis enkape komponi la versojn... Mi estis iom freneza, ĉu ne?... Mi publikigis ĝin unuafoje ankaŭ en Facebook matene la 7-an de Aŭgusto 2011. La ritmo de la versoj estas: ta TA ta TA ta TA ta TA ta (tio verŝajne havas faknomon, sed mi ne konas ĝin), kaj en ĉiu strofo la rimoj okazas inter la unua kaj la tria versoj, kaj inter la dua kaj la kvara. Ĉi-sube sekvas mia voĉo deklamanta ĝin, la teksto en Esperanto kaj skiza traduko al la portugala lingvo. Mi esperas, ke vi ŝatos ĝin!

La junularo ne plu sonĝas, Ne oni agas komunume. La utopioj funde plonĝas Kaj kapitalo regas dume. Labora nia sangodono Nur nutras la ĉefulojn brutajn, Ĉar ni satiĝas per duono, Dum ili havas aĵojn tutajn. Popoloj ŝatas naivecon, Ol la konscio pri problemoj Damnantaj ĉiun vivospecon Pro la detruaj homaj emoj. Militoj sen kialoj iaj Plenigas la povulajn mensojn Kaj interesoj tre naciaj Korodas la tutmondajn pensojn. Pri am’ ne estas plu reguloj, Ne la etiko plu ekzistas, Ĉar nin malamas l’ aliuloj Kaj forte la sinlu’ rezistas. Poluas la aŭtomobilo, Ĉielen fumon ĝi direktas; Murdotajn arbojn de hakilo La politiko ne protektas. Rasisme, krime, antaŭjuĝe: Jen nia vivomaniero. Gentetojn, kiuj vivas fuĝe, Forlasis tute la espero. La bonsatuloj nur bedaŭras Pro la porcioj multekostaj, Dum l’ akra manĝomanko daŭras Eĉ en urbetoj la plej frostaj. La solvojn oni prete kreis, Sed la problemoj sekve venas: Aŭ la bonuloj jam pereis, Aŭ juston la truduloj ĝenas. Finante, dir’ instruistina: “Sen pac’ en nia propra rondo”, Admonas la proverbo ĉina, “Ne estos paco en la mondo”. ____________________ A juventude não sonha mais, Não se age mais em comunidade. As utopias submergem fundo E enquanto isso reina o capital. No trabalho doamos nosso sangue Que só alimenta os chefes brutais, Pois nos satisfazemos com metade, Enquanto eles têm coisas inteiras. Os povos gostam da ingenuidade Mais do que da consciência dos problemas Que prejudicam todo tipo de vida Devido às tendências humanas destrutivas. Guerras sem nenhum tipo de motivo Preenchem as mentes dos poderosos E interesses muito nacionais Corroem os pensamentos mundiais. Não há mais regras sobre o amor, A ética não existe mais, Pois as outras pessoas nos odeiam E o aluguel de si mesmo resiste com força. O automóvel polui, Ele direciona fumaça ao céu; Árvores a serem mortas pelo machado Não são protegidas pela política. Com racismo, crime, preconceito: Eis nosso modo de viver. Pequenos povos que vivem em fuga Foram totalmente deixados pela esperança. Os bem nutridos só lamentam Por causa das porções caras, Enquanto segue a falta aguda de comida Até nas cidadezinhas mais geladas. Criaram-se prontamente as soluções, Mas os problemas vêm na sequência: Ou as pessoas boas já pereceram, Ou os opressores atrapalham a justiça. Para acabar, um dizer de professora: “Sem paz em nosso próprio círculo”, Adverte o provérbio chinês, “Não haverá paz no mundo”.